Rozdział I: Rutyna dnia..

Dzień jak każdy. Wstałam ubrałam się, książki spakowałam do torby i na dół do kuchni zjeść śniadanie. Rutyna dnia. Na dole jak zawsze czekają na mnie przybrani rodzice, których kocham nad życie. Więc zbiegłam na dół ubrana w białą tunikę na krótki rękaw i czarne getry. Przy stole siedział Louis, mój tato, a w kuchni buszowała Pearl, moja mama. Co dzień ich tak widzę, wyjątkiem jest sobota.
Więc przyszłam do kuchni zjeść śniadanie. Pearl zrobiła kanapki z dżemem brzoskwiniowym. Zjadłam je na szybko i wybiegłam do lasu jak co dzień. Musiałam zażyć trochę ruchu, inaczej musiałabym całą energię wyładować na nauczycielach, a wtedy.. współczuje im. Jak zawsze pobiegłam w postaci wilka, nie wilkołaka, wilka. Wilkołak kojarzy mi się z krwiożerczą bestią która pożera każdą żyjącą istotę na świecie. A ja..? Jestem jak każdy inny, tylko nosze ze sobą mały sekret. Jestem delikatna i krucha, a nie obleśna i stworzona z nieznanego materiału, którego nikt nie zniszczy. Więc jestem wilkiem trochę większym od normalnych.
Biegłam tak rozmyślając 10 kilometrów. Zajmowało mi to około dwóch minut. Wielkie łapy, dobrze rozbudowane mięśnie i ciało dawało mi idealne warunki do długich biegów. Uwielbiam ten stan. Uwielbiam moje przyśpieszone tętno, bicie pazurami w mech czy nawet wpadanie na drzewa, które nie raz w tajemniczy sposób wyrosły przede mną w najmniej odpowiednim momencie.
W końcu dotarłam do olbrzymiego dębu, który służył za podporę do mojego domku. Dziecinne..? Możliwe. Lecz ja go traktuje jak drugi dom. Przeze mnie budowany, przeze mnie dekorowany. Inaczej mówiąc- czysta moja praca i wysiłek, który jak najbardziej się opłacił. Stoi on tu (a raczej wisi na drzewie) od kąt pamiętam. Powstał tutaj od razu po moim przyjeździe. Czyli już jedenaście lat temu, to można wręcz ująć za cud, ze jeszcze jest w jednym kawałku. W nim mogę odpocząć, odbiec od codziennych problemów.. Spędzam z nim codziennie czas i uważam go za dobrze zainwestowany.
Wbiegłam na górę i usiadłam na krześle. Rozejrzałam się dookoła za moim zeszytem. Za moim małym pamiętniczkiem zawierającym wszystkie moje uczucia czy wydarzenia z życia te dobre i te złe. Więc podeszłam do półki przy której powinien leżeć, tylko ten.. niknął..? Albo go gdzie indziej położyłam, ale nawet sama pamiętam, że go tam kładłam..! A może wypadł przez okno bo półka blisko jego się znajduje. Ale znowu zamykam okno.! Albo.. właśnie drzwi były otwarte a zawsze zamykam na klucz.. Dobra rodziców się sprowadzi wszystko znajdą, a bynajmniej mam taką nadzieje. Ostatnio komórka mi cudownie znikła, okazało się, że Saphira ( mój pies) wyniosła ją do budy. A rodzice ją dzięki Bogu znaleźli, a raczej wyczuli, w dosłownym znaczeniu. Mają lepszy węch ode mnie, niestety mogę się do nich tylko porównywać o w postaci wilka. I zazwyczaj wolniej to całe tropienie mi idzie. Zawsze sobie to tłumacze ich latami życia, które dostarczyły im więcej doświadczeni niż moje.
I znów powrót do domu, tylko tym razem wychodzę i biegnę z plecakiem do szkoły i w postaci człowieka. Ehh, a w szkole.. nie za ciekawie. Chęć wyjścia do lasu i zamknięcia się w nim, jest kusząca.. lecz nie realna. Musze się uczyć, sprawie, że moi rodzice, którzy mnie porzucili będą ze mnie dumni. Moje życie nigdy nie było łatwe, a na pewno w postaci wilka. Co dzień wręcz muszę założyć maskę, przykrywającą moje uczucia. Wcielam się w twardą osobę zazwyczaj rano, przed wyjściem do szkoły. Robię to bez problemów, wstaje, powtarzam w kółko Wszystko będzie dobrze i staram się funkcjonować jak każdy. Wieczór okazuje się tylko wolnością. Cichym łkaniem w kącie i wspominanie dnia, który okazuje się zawsze zły.
Na korytarzu szkolnym od razu skierowałam się pod okno. Zawsze tam podchodzę. Siadam na parapecie i rysuje, zazwyczaj wilki lub twarz która śni mi się po nocach.  Nie wiem dlaczego ale ta twarz kryje w sobie tajemnice tak jak ja.. tak mi się zdaje. Gdy powiedziałam to mojej przyjaciółce (Pearl) stwierdziła, że jest to przypadkowa twarz wychwycona na tłocznej ulicy i pewnie dlatego nie wiem czy widziałam ją kiedykolwiek na żywo.Lecz zwróciłam uwagę na jeden fragment twarzy nieznajomego. A mianowicie na oczy. Posiadały taki sam odcień jak moje. Wiązałam tlyko i wyłącznie nadzieje, że jest taki jak ja. Że tak samo jak ja posiada swój sekret. Lecz na ten domysł może odpowiedzieć czas, który w nieskończoność się dłuży...

Prolog

Od początku życia, tak jak każda kobieta marzyłam o swoim dziecku. Lecz moje marzenie po pewnym czasie zostało zrujnowane. Zachorowałam. Lekarze nie byli w stanie wykryć nazwy tej choroby. Z dnia na dzień byłam co raz bardziej słaba, nie nadawałam się do życia. Wylądowałam w szpitalu, gdzie tylko się pogorszyło. Moja wiara w dalsze życie znikła, leżałam na łóżku i nie odzywałam się do nikogo. Byłam rośliną która powoli usycha i ginie. Nie mogła już tam wytrzymać, chciałam ostatni raz zobaczyć zieleń i słońce. Lecz nie zza szyby. Wyszłam po cichu z szpitala do parku. Ludzie co prawda zerkali na mnie i wyzywali od wariatek, lecz nie zwracałam na nich najmniejszej uwagi. Szłam dalej i cieszyłam się ostatnimi minutami życia. W pewnym momencie poczułam dotyk na ramieniu i silny ból w szyi. Obudziłam się po trzech dniach. Byłam nie do poznania. Czułam się jak nowo narodzona, co spowodowało wypuszczeniem mnie do domu. Tam zastałam mężczyznę, który w tej chwili jest moim mężem. Wytłumaczył mi kim teraz się stałam. Co prawda na początku nie było łatwo z moim życiem, na szczęście Louis pomógł mi we wszystkim. Przeprowadzamy się co dziesięć lat do innych miejscowości aby nikt nie miał podejrzeń o tym, że jesteśmy wampirami. Tym razem padło na Londyn.
Szukaliśmy dziecka. Przypuszczaliśmy, że nie będzie takie jak my, lecz się nie poddawaliśmy. To było nasze marzenie. Louis szukał po wszystkich domach dziecka, aż w końcu znalazł idealną istotkę do naszego nadzwyczajnego domu. Zaprowadził mnie tam. Nazywała się Ruby. Miała około pięciu lat. Wiedziałam, że jest w niej coś niezwykłego. Same jej spojrzenie kryło w sobie tajemnice której nikomu nie powie. Każda opiekunka w domu dziecka ostrzegała nas przed ruchliwością tego dziecka, jak i jej brakiem zaufania do nieznajomych. Wiedziałam, że każde dziecko musi poznać daną osobę aby jej zaufać, lecz ta dziewczynka była niezwykła w moich oczach jak i męża. Nadawała się doskonale do mojej rodziny, co z tego, że jest strasznie ruchliwa (i jak nazwała ją jej koleżanka z pokoju) dzika. Z tego właśnie względu jest idealna, normalni ludzie nie nadążyliby za nią, a my.? Hmm, damy rade.
Gdy po raz pierwszy znalazła się w naszym domu była wystraszona. Kurczowo trzymała się mojej szyi, jakby bała się, że chcemy ją tu przewieźć i zabić. Pokazaliśmy jej cały dom i jej pokój. Była wniebowzięta, po pięciu minutach przebywania w domu biegała po pokojach. Rzeczywiście była strasznie ruchliwa, lecz z czasem jej to przechodziło. Pod koniec wizyty podpisywaliśmy wszystkie papiery odnośnie zamieszkania Ruby w domu. Dziewczynka dziękowała nam co chwilę za przyjęcie jej w ramiona. Po roku, gdy miała skończone sześć lat powiedziała nam o swoim małym sekrecie. W pierwszej chwili nie mogliśmy uwierzyć, lecz gdy stanęła przed nami w posturze wilka w lesie, zrozumieliśmy dlaczego jest tak nadzwyczajna. Dowiedziała się także o nas. Na jej twarzy nawet na minutę nie pojawiło się zdziwienie. Wiedziała o tym, wiedziała o istnieniu wampirów. Tylko skąd..? Nie miała nikogo bliskiego aby jej o tym powiedzieć. Lecz to zostało nadal w jej sekrecie. Posłaliśmy ją do szkoły. Co prawda mówiła, że osoby z klasy jej nie polubiły lecz nadal chciała do niej chodzić. Ruby marzyła aby być dzieckiem jak każdy. Aby się nie wyróżniać.

W aktualnej chwili jesteśmy szczęśliwą rodziną. Ruby ma piętnaście lat. Wygląda jak dorosła osoba. Nie możemy na nią narzekać. Od lat czternastu w jej wyglądzie nie powstają żadne zmiany. Nie starzeje się, można powiedzieć, że jest taka jak my. Każdą wolną chwile siedzi w lesie, który znajduje się koło naszego domu. Traktuje nas jak normalnych rodziców. Mamy za sobą jedną przeprowadzkę. Aktualnie mieszkamy w Australii trzy lata. Mamy się dobrze, i mam nadzieje, że właśnie tak zostanie przynajmniej 5 lat.

Hejka.. :P

Hejka..!!!

Więc, mam 15 lat (rocznikowo). To mój drugi blog. Mam nadzieje, że chociaż trochę wam się spodoba. Od samego początku mówię, że iż aż rzesz będę prosić was o komentarze..! Tak wiem, każdy o to prosi a wam się nie chce pisać. Ale dla osób które piszą na swoich blogach wiele to znaczy, a komentować każdy może. :) 

Więc, założyłam nowego bloga.. :D Będzie to opowiadanie o wilkach (lub jak kto woli, wilkołakach), wampirach, duchach i ogólnie takich rzeczach.. Coś tam jeszcze wymyślę.. :P

Na razie jak widać blog jest w nienajlepszym stanie, ale zabiorę się do tego. Niedługo dodam bohaterów i zmienię wygląd.

Więc, do prologu.. !!

(pojawi się może w następnym tygodniu, coś tak.. )